Purrrfect Blair ♥

Blair

74 lat. W drugim wcieleniu od 20 lat.

Koty

Samotnicy

Czuły słuch – jest on wyczulony, przez co mało kto jest w stanie zajść ją i wystraszyć swoją obecnością, nie mówiąc już o kradzieży. To jednak ma swoje wady. Za długie przebywanie w głośnym miejscu sprawia, że odczuwa tępy ból głowy, który z czasem przybiera na intensywności, jeśli dalej będzie przebywała w hałasie.
Farmaceutyka – ziołolecznictwo i lekarstwa nie są dla niej sekretem, dzięki czemu jest w stanie pomóc przy chorobach, o ile tylko w pobliżu znajduje się miejsce, w którym może pozyskać odpowiednie składniki.
Leczenie – przy pomocy magii jest w stanie uleczyć niewielkie obrażenia. Blair radzi sobie wyśmienicie ze skaleczeniami, zwichnięciami albo lekkimi poparzeniami. Nie ma jednak takich zdolności, żeby poradzić sobie z gorszymi ranami.
Zwinność – jak prawie każdy kot charakteryzuje się giętkim ciałem, dla niej nie jest problemem zrobić unik przed ciosem. Koordynacje ruchową ma opanowaną w małym paluszku.

Blair łatwo rozpoznać po jej długich włosach w kolorze śniegu. Uwielbia je, dlatego mimo koczowniczego trybu życia nie zamierza ich ściąć. Jedynym kompromisem jest związanie ich w kucyka, ale najczęściej i tak można zobaczyć ją w rozpuszczonych włosach, którymi bawi się wiatr. Jej kocie uszka, czyli kolejna obsesja u Blair, również są białe i zawsze zadbane. Natomiast twarz kocicy jest śliczna, o ile nie gości na niej drwiący uśmiech lub grymas niezadowolenia. Kształtne usta, zgrabny nosek oraz żółte oczy, które są okalane długimi rzęsami –  nie ma co narzekać na urodę. Starannie wyskubane brwi zwykle są zasłonięte grzywką, zaczesywaną na prawą stronę. Schodząc niżej, pewne walory mogą przyciągnąć uwagę, jednak stara się je zasłonić, gdyż nie czerpie zbyt wielkiej przyjemności z oczu wpatrzonych w jej piersi.
Największym kompleksem Blair jest ogon. Chociaż jest miękki i przyjemny w dotyku, tak uważa go za swoją piętę achillesową. Nie pozwala nikomu go dotknąć, o ile w ogóle komuś będzie dane zobaczyć ów ogon. Zwykle schowany jest pod długim, sięgającym ziemi płaszczem albo oplata go sobie wokół ciała. Dotychczas mało komu udało zdobyć się jej zaufanie na tyle, aby odczuwała komfort przy paradowaniu z odsłoniętym ogonem.

Jedno życie poświęciła w całości medycynie, dlatego od nowego wcielenia postanowiła darować sobie dalsze przebywanie w Negeru i wyruszyć na prawdziwą przygodę. Nie z powodu zachcianki, ale dążeniu do perfekcji, a konkretnie w pomaganiu innym. Chce zostać najlepszym medykiem, jaki stąpał po ziemi. Niemożliwe? Pewnie tak, ale w słowniku Blair nie występuje takie słowo jak „nieosiągalne”. Jej silna potrzeba niesienia pomocy wiąże się z empatią oraz ze zwykłej zachcianki. Nie ma w tym nic bezinteresownego, zwyczajnie chce być przydatna, a przy pomaganiu najczęściej obezwładnia ją to błogie uczucie. Ponadto lubi proste, chociaż coraz rzadziej słyszane słowo „dziękuję”. Z tego powodu pragnie zdobyć większą wiedzę z zakresu medycyny, aby pomagać przy znacznie poważniejszych ranach i by ratować czyjeś życie.
Wbrew pozorom Blair jest samotna. Niby udaje, że nie wcale nie potrzebuje towarzystwa, ale ciągnie ja ku innych istot. Chciałaby w przyszłości znaleźć swój kawałek karto… domu i mieć świadomość, że odnalazła swe miejsce na świecie. A to na pewno nie jest łatwe przez jej podejście. W stosunku do innych jest często nieufna, w dodatku wypracowała sobie mechanizm obronny w postaci sarkazmu. Z tego powodu rozmowy z nią mogą być ciężkie. Najlepiej dogaduje się ze zwierzętami i nie ma w tym nic dziwnego z uwagi na jej kocie pochodzenie. Uwielbia wszystko, co jest słodkie oraz puszyste. Przy opiece nad takim stworzeniem bardzo często mruczy. Tak samo zresztą, gdy sama czuje się dobrze i bezpiecznie – wtedy można usłyszeć ciche, charakterystyczne „mrrr”, którego za żadne skarby nie potrafi kontrolować. Czasami próbuje, jednak kocia natura bierze górę i szybko się zapomina.
Blair chodzi sobie z miasta do miasta. Nierzadko trafia na agresywne jednostki, lecz mimo tego nie nosi przy sobie broni. Nie potrafi się bronić i brzydzi się agresją. Musiałoby być naprawdę nieciekawie, aby kogoś zraniła, bo takie zachowanie byłoby wbrew niej. Uważa się za medyczkę, a nie za ulicznego chuligana.
Ma wielki szacunek do siebie. Nie będzie mruczała na czyjeś zawołanie, a jeśli ktoś rzuci kłębkiem wełny, to zamiast rzucić się w pogoń, spojrzy na tego, kto to zrobił, jak na osobę niesprawną umysłową i popsioczy pod nosem na idiotów.
Utrzymuje się z pieniędzy, które czasami otrzymuje za pomoc. W innych przypadkach szuka tymczasowego zatrudnienia, aż nie zarobi wystarczająco dużo, aby ruszyć w dalszą drogę. Nie wydaje na głupoty typu: nocleg. Przywykła do spania w parkach, na łące albo dosłownie pod mostem. Kocha patrzeć przed zaśnięciem na gwiazdy, ta czynność niesamowicie ją odpręża i zasypia przy tym w okamgnieniu.

Nie.

♥ Wbrew pozorom nie unika wody, wręcz kocha długie kąpiele i wylegiwanie się w gorącej wodzie. A jeśli jest dodany do niej odpowiedni olejek, wokół porozstawiane są świece, a ona ma pod ręką czytadło – idealny wieczór! Tylko szkoda, że rzadko kiedy może skorzystać z takich luksusów.
♥ Jeśli ktoś przyciągnie jej uwagę, to nie ma oporów przed wykorzystywaniem swoich kobiecych wdzięków. Na (nie)szczęście rzadko kiedy to się zdarza.
♥ Chcesz, żeby wydrapała ci oczy? Powiedz, że każdy kot potrzebuje właściciela.
♥ Ciężko jej wytłumaczyć dlaczego, ale ze wszystkich ras to własnie do ludzi odczuwa największą słabość.
♥ Leczenie jej powołaniem.