Ponowne spotkanie Niebieskiego Ptaka

Jakkolwiek szalenie to nie zabrzmi to nie lubił opuszczać slumsów. Na dłuższy czas, na więcej niż jeden dzień. Nie to, żeby był z tym zatęchłym miejscem jakoś emocjonalnie związany. Bardziej chodziło o to, że nie lubił zostawiać swojej siostry samej w tej dzielnicy. Kawka miała zaledwie dwanaście czy trzynaście lat; dla niego wciąż była małym brzdącem, który wymagał nadzoru - zasadniczo to był jedyny temat, o który się sprzeczali. Mała Kawka chciała by pozwolił jej się choć trochę usamodzielnić, żeby zaczął traktować ją poważnie, a Modry utrudniał jej to jak tylko mógł. Być może traktował ją jak małe bobo, często lekceważył i był nader protekcjonalny wobec niej, ale Kawka jeszcze nie wiedziała, jak ciężko jest w życiu. Nie wiedziała, bo on nie pozwolił jej się z tym zetrzeć. Zawsze o nią dbał, dbał o to by miała co jeść, co pić, co na siebie założyć i żeby miała dach nad głową. To właśnie z nią Blue Bird był emocjonalnie związany i to dla niej podejmował się bardziej karkołomnych wyczynów złodziejskich niż musiał. Po to, żeby poza zaspokojeniem podstawowych potrzeb mogła też chodzić do szkoły; by miała zabawki, nawet teraz, jako trzynastoletnia pannica. Zresztą nigdy jeszcze nie zwróciła mu uwagi, że jest za duża na dostawanie zabawek. Oprócz tego Blue Bird dbał też o to, by miała swoją sztalugę, płótna, przeróżne zestawy farb i pędzli. Chodziło o to, by pomimo skromnego życia, jakie wiedli, niczego jej nie brakowało.
I gdyby nie ona to nie byłoby go tutaj teraz. Był w połowie drogi powrotnej do slumsów, ze swoim łupem w torbie-chlebaku. Łupem, który w slumsach miał wymienić u kupca na nowy zestaw pędzli i farb. Kawka miała niedługo urodziny, a przynajmniej taką datę wspólnie ustanowili na jej urodziny. Bo ona nie pamiętała, a on skąd mógł wiedzieć? Dlatego co roku o tej porze obchodzili jej urodziny, a nowy zestaw dla rosnącej artystki byłby idealnym prezentem. Bo trzeba było wiedzieć jedno - Blue Bird tak naprawdę nie był zgorzkniałym, pyskatym, butnym osobnikiem. To znaczy - naprawdę nim był, ale dla wszystkich innych poza Kawką. Wszystkich obcych, z którymi nic, absolutnie nic ich nie łączyło. Zresztą sam skrupulatnie pracował nad tym, by z nikim się za bardzo nie zaprzyjaźnić. Z nikim nie spędzał na tyle czasu, by móc wyrobić sobie z nim jakąkolwiek relację. Czy to pozytywną czy negatywną. Unikał ludzi i innych istot, kiedy tylko mógł. Kiedyś miał tyle nieszczęścia, że los postawił przed nim Kota, który okazał się być na tyle naiwny, że nie dość, że pomógł mu zwinąć łup to pozwolił na to, by Blue Bird zniknął z całą nagrodą. Ale to był kolejny nic nieznaczący cień postaci, którą spotkał. Ktoś, kogo miał więcej nie widzieć. A najwyraźniej los zaplanował to nieco inaczej.
Do baru dotarł w tym samym momencie co ów wcześniej wspomniany Kot, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
- Chcę wolny pokój. - Rzucił w kierunku oberżysty dosłownie w tym samym momencie, co ktoś obok niego. Zorientowawszy się, co właśnie się wydarzyło, a przy tym gdy to jego umysł zaalarmował go, że już gdzieś ten głos słyszał, odwrócił spojrzenie do sąsiada przy ladzie i uniósł lekko brew, kiedy tę postać rozpoznał.
- Proszę, proszę. Uszasty. - Tu bezpardonowo chwycił osobnika za bliższe mu ucho i pociągnął w swoim kierunku, lekko potrząsając. W sposób podobny jak to ciotunie szarpały za policzki swoich ulubionych siostrzeńców. W zasadzie to w podobny sposób chwycił go wtedy, gdy spierali się o diadem. - Znowu się spotykamy.
Wzrok oderwał od osobnika, kiedy oberżysta powiedział "Bardzo mi przykro, ale została mi ostatnia jedynka. Dzisiaj jest okropny tłok. W dodatku mam kolejnych chętnych, musicie się szybko dogadać, kto bierze pokój."
Blue Bird puścił ucho swojego towarzysza i spojrzał na niego, wpuszczając na usta ironiczny uśmiech.
- Zdaje się, że nie wyśpisz się tego dnia, Uszasty. Pokój biorę ja. - Powiedział tonem, jakby to było oczywiste. Bo dla niego było. Pokój może trudniej by było zwinąć Kotu sprzed nosa, ale pewnie i z tym by dał radę.

 Modry przebiegł wzrokiem po towarzyszu, doskonale zdając sobie sprawę, kto to był. To był ktoś, kto powinien być mu wdzięczny za to, że otrzymał ważną lekcję życia. Nie ufać nieznajomym, a tym bardziej z tej samej branży. Uszasty zgodził się na współpracę ze złodziejem. Na uczciwy układ ze złodziejem. To przecież samo sobie przeczyło, jak on mógł być aż tak naiwny. Gdyby Blue Bird wdawał się w pogaduszki z kimkolwiek, na przykład z nim, to zapytałby czy jest nowy w branży, czy po prostu urodził się wczoraj. To i tak byłoby uprzejme, bo jednak najprędzej powiedziałby mu, że jest po prostu głupi jak but, nie ubliżając przy tym butom. Naiwność była synonimem głupoty, hasła którymi mógłby się posługiwać zamiennie. Nie było mu nawet niezręcznie w sytuacji, w której spotkał się z kolesiem, którego wyrolował. To jemu powinno być głupio, tak właśnie, głupio. To on powinien mieć problem ze spojrzeniem w oczy Modrego. To on był tym wyrolowanym, tym który dał się wymanewrować. I to tak łatwo przy tym.
 Kącik ust Modrego uniósł się minimalnie ku górze, a sposób w jaki spojrzał na Uszastego po jego słowach dodał mu tylko prześmiewczego wyrazu. Najwyraźniej nic sobie nie zrobił z jego groźnej miny, bo tylko pokręcił lekko głową, odwracając się od niego. W tym czasie Uszasty próbował chyba dobić targu z oberżystą, bo zapytał o cenę. Z drugiej strony po zapytaniu "Ile za niego" zerknął na Modrego, co mogłoby sprawić wrażenie, że Uszasty dopytuje za ile oberżysta sprzeda mu samego Niebieskiego. Jednak w tym czasie zabrzęczały złote monety, które Modry wyrzucił na ladę. Spojrzał po tym najpierw na Uszastego, tu uśmiechnął się ironicznie, a potem wrócił wyczekujące spojrzenie na oberżystę.
 A ten się chyba zmieszał całą tą sytuacją. Przeskakiwał spojrzeniem z monety na monetę, jak gdyby licząc je, a potem spojrzał najpierw na Kota, potem na Człowieka i znów na monety. "Jeszcze pięć i mógłbym dostawić dodatkowe posłanie w pokoju, wtedy panowie dostaliby swoje miejsce".
 Czy ten oberżysta zastanowił się choćby przez chwilę nad tym, co właśnie zaproponował? Że jeśli do monet Modrego dorzuci któryś z nich kolejne pięć monet, które były równowartością dwudziestu pięciu procent tego, co tam leżało, to któryś z nich dostanie posłanie, najprawdopodobniej na podłodze, w tym samym pokoju? Czy on nie zauważył jaki rodzaj napięcia był pomiędzy tą dwójką. Nie, nie było napięcia seksualnego. Modry wyglądał raczej jakby miał wykpić Uszastego, ewentualnie siłą wypchnąć go za drzwi. Nieskory do jakiejkolwiek współpracy.
 Niebieski uniósł nieznacznie brew, spoglądając na oberżystę w sposób, jakby chciał zapytać "czy ty sobie właśnie ze mnie żartujesz?". Nie, nie będzie dzielił pokoju z tym Kocurem. Zresztą tamten powinien się nad tym poważnie zastanowić, bo biorąc pod uwagę to, jak łatwo dał się zrobić, to gdyby wspólne nocowanie doszło do skutku, to najpewniej obudziłby się bez całego dobytku. Blue Bird oskubałby go nawet z gaci, a to tylko po to żeby udowodnić mu raz jeszcze, jak bardzo naiwny jest.
 Słysząc jak oficjalnie do niego przemawia, przewrócił swoimi oczami, kompletnie ignorując tę jego deklarację. Oczywiście, że dostaną. Jego łapy zawsze dostawały to, czego chciał. A teraz na tym pokoju zaczęło mu zależeć jeszcze bardziej niż wcześniej. Kot niech idzie spać za piecem, tam gdzie koty.