Seth Mokuren

Seth Mokuren

120 lat – ma za sobą już trzy życia. Pierwsze stracił mając 78 lat, drugie mając 22, a teraz ma już 20 lat w swoim trzecim życiu.

Kot

Samotnik

    Przeznaczenie – Seth ma tendencję do odnajdywania osób, celów i wszystkiego, czego aktualnie potrzebuje bez jakiegoś zbędnego wysiłku. Po prostu jak czegoś chce, to z czasem samo stanie na jego drodze. To samo tyczy się osób - przyjaciół lub wrogów. Każdy z nich zawsze zjawi się na jego drodze.
    Szermierka – kot świetnie włada szablą. Uczył się tego od dziecka. Uwielbiał broń białą, więc wykorzystuje każde jej elementy do obrony siebie i niewinnych. Pomaga mu w tym jego spryt.
    Magia – ćwiczy też posługiwanie się magią, którą w końcu potrafi i ma w sobie. Twierdzi, że posiadanie czegoś i nie korzystanie z tego jest marnotrawieniem daru.
☽ Magia żywiołu (woda) i leczenie: te dwie dziedziny magii najbardziej mu się spodobały. Woda daje życie, bez niej niewiele istot jest w stanie przetrwać, a leczenie to coś, co zawsze go interesowało. Nie jest jakoś wybitnie uzdolniony jak na kota przystało, ale nie jest też w tym beznadziejny. Potrafi posługiwać się w podstawie wodą robiąc z niej przeróżne bicze i sople. Potrafi złagodzić za jej pomocą rany i poparzenia, ale nie doszczętnie je zniwelować.
☽ Nekromantyzm: zgłębiał w jej kierunku wiele ksiąg, ale nigdy nie użył tej wiedzy, bo nie wiedział jak. Nadal ją zgłębia. Boi się tej magii, ale z drugiej strony zawsze chciał, aby jego rodzice wrócili. *
    Znalezione, nie kradzione – chłopak jest na tyle sprytny, że wyćwiczył sobie złodziejstwo, które pomaga mu w życiu na tym świecie. Okrada tych ludzi, którzy nawet nie zauważą, że coś im zginęło. Nie raz oddał biedniejszym, ponieważ nie potrafi patrzeć na cierpienie innych.

   Seth ma dwa oblicza wyglądu. Jedno drażni i prowokuje, co jest jego mechanizmem ochronnym, gdy czuje zagrożenie. Wtedy na jego wąskich ustach tańczy drwiący uśmiech, a w oczach igrają błyski prowokacji i złośliwości. Zachęca wtedy do ataku.
    Drugie jest dobre i przyjazne. Chce pomagać słabszym, więc nie raz stanął w obronie jakiejś niewinnej istotce przynosząc jej szczęście, ale tym samym na siebie ściągając dużą część wrogów. Wtedy jego oczy są miłe, przyjazne i ciepłe.
    Oprócz tego Seth ma jasne, blond włosy, które w słońcu lśnią jak jego promienie. Posiada jasną karnację, która nigdy nie opaliła się jakoś w bardziej karmelowy odcień. Słońce spala go na czerwono.
    Ma też białe, kocie uszy i biały, wąski, miły w dotyku ogon, który wije się za nim powoli i leniwie. Mierzy sobie sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu i siedemdziesiąt kilogramów. Ciało ma w miarę umięśnione i silne, a także wytrzymałe.

    Seth, jak już wspominałem, ma dwa oblicza. Jedno drażni i prowokuje, co jest jego mechanizmem obronnym. Chłopak jest osobą, która zawsze pakuje się w kłopoty, ale wychodzi z nich na czterech łapach. Stara się być dobry, ale jego przeszłość mu na to nie pozwala i nie ważne jakby się starał, coś go zawsze ciągnie w dół w kierunku przysłowiowego dna.
    Drugie oblicze to jest właśnie to dobre, gdzie staje się potulnym aniołkiem z sercem rycerza. Staje w obronie sierot i dam w opałach ściągając na siebie coraz to więcej kłopotów i wrogów.
    Oba oblicza przeplatają się między siebie jak warkocz, są jego prawdziwym ja i nie mogą bez siebie współgrać. Oprócz tego chłopak jest przyjazny i miły. Dużo gada, nie raz można zobaczyć jak mówi sam do siebie, ale ludzie nigdy nie zwracają na to uwagi. Jak się pojawia, to oznacza, że stanie się coś dobrego, prawda?

    Historia Setha jest prawie jak każda inna. Urodził się w rodzinie, miał ojca i matkę. Miał brata i ogólne szczęście. Do momentu, gdy jego małą wioskę blisko lasu zaatakowały Wilki. Seth stracił w niej swoją całą rodzinę. Miał wtedy około dwudziestu lat. Był zakochany w młodszej o dwa lata dziewczynie, lecz z ataku przetrwało niewielu. On i kilka innych osób, z którymi nie był tak związany jak ze swoją rodziną i Rose. Był wściekły, ale nic nie mógł poradzić. Seth opowiedział mi tę historię stosunkowo niedawno. Nie byłem dla niego kimś ważnym. Po prostu towarzyszem, który doczepił się jak rzep psiego ogona. Uważam, że Seth jest naprawdę osobą, która pcha się w czeluście piekieł. Chce upaść, ale nigdy się do tego nie przyzna.
    Opowiedział mi o tym jak chodził z młodszym bratem na polanę blisko ich miejsca zamieszkania, opowiedział mi o tym jak zalecał się do Rose. Był innym Kotem, niż jest teraz. Kiedyś cieszył się każdą chwilą, cieszył się każdym promieniem słońca i każdą kropelką deszczu. Teraz szedł przed siebie tam, gdzie poniosą go nogi. Zawsze miał tendencję do odnajdywania swojego celu bez szukania go. Spotykane osoby przez niego zawsze miały jakieś znaczenie. Nawet ja miałem dla niego znaczenie, mimo że znaliśmy się krótko. Było to, coś fascynującego. Pierwszy raz widziałem osobę, która w ten sposób by o sobie opowiadała. Siedzieliśmy wtedy w lesie, przy ognisku. Od w swoim śpiworze, ja przy swoim namiocie. Mówił, że zawsze wolał spać pod gołym niebem, a namiot, który miał przy swoim plecaku był tylko na bardzo chłodne dni. Czasami też zatrzymywał się w karczmach, czy kurortach, które oferowały ciepłą strawę i nocleg.
    Opowiedział mi o tym, że swoje pierwsze życie przeżył bardzo hucznie i wesoło. Uczył się dużo z zakresu alchemii, czytał wiele zapisków o stworach żyjących na ziemi, o roślinach i ich zastosowaniu. Mówił, że bardzo to lubił. Potrafi teraz we śnie powiedzieć każde zastosowanie danej rośliny i wymienić każdego niebezpiecznego stwora. Do tego potrafi wytwarzać lekarstwa, ale nie jest na poziomie lekarza. Mimo to potrafi świetnie pomóc w takich sprawach. Umarł śmiercią naturalną. Po prostu zasnął. Następne życie stracił w walce. Ktoś go zabił, ale w sumie już nie pamiętał nawet kto. Nie chciał tego pamiętać, bo miał wrażenie, że był to jego przyjaciel. Teraz to po prostu wypierał. Teraz miał dwadzieścia lat i jakoś czuł się z tym dobrze. Zapytałem go o życia Kotów, bo w końcu jego rodzice mogli przejść do swojego następnego życia, ale okazało się, że oboje już przeżyli swoje każde życie, a jego brat zdradził ich. To on wydał ich wioskę wilkom. Podobno było u nich, coś czego zgraja podłych psów chciała. Nie wiedział, co to było, a jeśli chodzi o Rose... ona podobno zniknęła. Nie wiem, gdzie. Seth nie chciał o tym  mówić. O wielu rzeczach nie chciał mówić.
    Opowiedział mi jeszcze o tym, że spotkał Niebieskiego Ptaka. Był to złodziej taki sam jak Seth. Może nawet lepszy. Oboje dostali zlecenie na kradzież pewnego diademu. Spotkali się i nie chcieli odpuścić. Oboje chcieli ją zdobyć. Doszło do bójki, a potem pojednania. Stwierdzili, że podzielą się łupem, ale Seth został przez niego oszukany. Kot gotował się na samą myśl o tym, a ja nie mogłem powstrzymać swojego uśmiechu. Seth, go chyba mimo to lubił. Potem spotkali się ponownie, ale tym razem chcieli kupić nocleg w prawie przeludnionej karczmie. Na zewnątrz szalał burza i oboje byli przemoknięci. Seth opowiadał to w taki sposób, że wręcz czułem i słyszałem grzmoty, które wtedy tańczyły na niebie.
    Wyszło na to, że oboje wynajęli ten pokój i zostali zmuszeni do nocowania w jednym miejscu. Nie spał całą noc pilnując swojego dobytku. Zasnął nad ranem,
a gdy się wybudził gwałtownie ze snu Blue nie było. Chłopak zniknął, ale obok leżało śniadanie. Pierwsze, co zrobił Seth to przeszukał swoje rzeczy. Nic mu nie zginęło. Nie mógł jednak zaufać jedzeniu, które leżało obok niego, więc powąchał je najpierw, a potem pomacał palcem jajka. "Zjedz, nie otrułem tego" – usłyszał ponury głos złodzieja. Bez słowa wtedy zaczął pochłaniać jedzenie. Ich spotkania były sporadyczne, ale blondyn chyba go polubił. Mówił potem, że przy następnych spotkaniach odkrył, że Blue się szybko denerwuje, a Seth poznał każdy punkt, w który mógł uderzyć, by zobaczyć na jego twarzy złość. Kot zastrzygł uszami i powiedział cicho: "On był, chyba, moim pierwszym przyjacielem".
    Kilka dni później się rozdzieliliśmy i w sumie nie wiem, co się dalej potoczyło z moim drogim kolegą z trasy.

* Wiedza, zdolności z nekromantyzmu są do rozwinięcia na fabule. Mam nadzieję, że da radę to zrobić.